ІНТЭРВІЮ З КУРСКАЙ Л.П.

Курская Людміла Паўлаўна - таленавіты кіраўнік, цікавы суразмоўца, чулы і жыццярадасны чалавек. Заруба Дзіна ўзяла ў яе інтэрв'ю для серыі "Фармацыя ў асобах".

- Чаму Вы вырашылі паступіць на фармацэўтычны факультэт?

- Мая мама працавала ў аптэчным кіёску. Я часта прыходзіла да яе на працу. І неяк спадабалася загадчыку нашай цэнтральнай раённай аптэкі. Ён пачаў агітаваць мяне да паступлення на правізара. У 1969 годзе я з першага разу паступіла ў ВДМІ.

- Куды Вас размеркавалі?

- Нас з мужам размеркавалі ва Ушачы. Яго прызначылі загадчыкам хірургічнага аддзялення. Я нейкі час была адзіным правізарам на ўвесь раён: бальніца на 230 ложкаў, 5 сельскіх аптэк, цэнтральная раённая аптэка і ганарлівасць вышэй за дах. "Я ўсё ведаю, усё ўмею," - думалася тады мне, 22-гадовай дзяўчыне.

- Як складаўся Ваш далейшы прафесійны шлях?

- Праз 4 гады муж паступіў у клінічную ардынатуру, і мы вярнуліся ў Віцебск.

Некаторы час я працавала ў аддзеле арганізацыі медыцынскага забеспячэння, а пасля прызначылі загадчыцай аптэкай №82. Гэта была вялікая аптэка. Мы забяспечвалі першую радзільню, анкадыспансер, рыхтавалі стэрыльныя лекавыя формы ў 2 змены. Там я прапрацавала 15 гадоў.

Затым я год была загадчыцай аптэкай №4 Авіцэна. Нягледзячы на ​​добрае месцазнаходжанне, яе прыйшлося закрыць.

Пасля мяне перавялі на пасаду загадчыцы аптэкі №157. Працавала я да выхаду пенсію. Разам мой стаж у Фармацыі склаў 36 гадоў, а агульны фармацэўтычны - 44 гады.

- Скажыце, хто ён - добры кіраўнік?

- Той, хто ўмее кіраваць і дэлегаваць. Нельга браць усё на сябе.

Акрамя таго, добры кіраўнік - гэта чалавек, які ведае, як сфарміраваць добры калектыў. Я раней думала, што найперш трэба звяртаць увагу на прафесіяналізм кадраў. Аднак я зразумела, што шмат гадоў памылялася. Усё ж галоўнае - гэта маральныя якасці, а прафесіяналізм - справа нажыўная.

Канешне, трэба заставацца чалавекам. Мой кабінет быў заўсёды адчынены, я ніколі не зачынялася ад калег. Заўсёды старалася дапамагчы, падтрымаць.

- Як Вы лічыце, з калегамі трэба захоўваць асабліва прафесійныя адносіны або лепш сябраваць?

- Галоўнае, каб сяброўства не замінала працы. У мяне з калегамі заўсёды былі цёплыя адносіны. Але некаторую дыстанцыю ўсё ж трэба трымаць.

- Дайце параду маладым спецыялістам.

- Не лічыце, што вы ўсё ведаеце. Трэба заўжды вучыцца. У нашай спецыяльнасці няма дробязяў. Трэба ведаць усе нюансы.

- Раскажыце пра Вашу медыцынскую дынастыю.

- Я б сказала, што ў мяне дынастыя больш фармацэўтычная. Мама працавала ў аптэчным кіёску, хаця фармацэўтычнай адукацыі ў яе не было. Увогуле яно і не патрабавалася, бо ў асартыменце былі толькі безрэцэптурныя прэпараты. Далей - я правізар. Мой сын урач, але завочна скончыў фармацэўтычны факультэт. Нявестка мая правізар. Унучка паступіла на фармацэўтычны факультэт у Маскоўскі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт імя І.М. Сечанава. Лекары ў маёй сям'і - муж і дачка.

- Дзе Вы чэрпаеце сілы, натхненне?

- Мяне заўсёды падтрымлівае мая сям'я. Я лічу, што выходзіць замуж трэба за чалавека, блізкага па прафесіі. Калі скончыліся тэмы для размовы, заўсёды можна абмеркаваць працоўныя моманты.

А крыніца майго натхнення - гэта сама аптэка. Нават зараз я люблю зайсці ў якую-небудзь, паглядзець вітрыны, паслухаць, як мае зносіны спецыяліст. Не-не, ды скажу: "Ведаеце, у вас цэннік крыва прыклеены". Не таму, што хачу пакрыўдзіць, укалоць, ​​а таму што хачу дапамагчы. Ні разу не пашкадавала, што стала правізарам.

- Вы можаце назваць сябе шчаслівым чалавекам?

- Так. Мне пашанцавала ў сямейным жыцці. Таксама я адбылася ў сваёй прафесіі.

- Якое Ваша пажаданне для чытачоў?

- Заўсёды развівайцеся! Не спыняйцеся на дасягнутым!

Гутарыла правізар-рэцэптар аптэкі №31 Заруба Дзіна Андрэеўна