ФАРМАЦЫЯ Ў ЛIЦАХ

Працягваючы серыю інтэрв'ю, Заруба Дзіна пагутарыла з Бумажковай Лідзіяй Віктараўнай. Лідзія Віктараўна больш за 20 гадоў была начальнікам планава-эканамічнага аддзела, вельмі любіла і любіць Фармацыю, хаця самае першае ўражанне было крыху іншае… - Раскажыце, якое ў Вас адукацыю? – Адукацыя ў мяне інжынерна-эканамічная. Я скончыла Маскоўскі тэхналагічны інстытут харчовай прамысловасці ў 1971 годзе.

- Вы адразу прыйшлі ў Фармацыю або працавалі недзе яшчэ?

– Па размеркаванні я крыху менш за год адпрацавала на Аршанскім хлебазаводзе. Калі пераехала ў Віцебск, каля 10 год працавала ў абласным аўтакіраванні ў аддзеле працы і заработнай платы. У гэты час выйшла замуж, нарадзіла дзяцей.

Перспектыў асабліва не было, таму змяніла працу і стала начальнікам планавага аддзела аўтабазы ​​аблспажыўсаюза. Мужу не вельмі падабалася мая праца. Дабірацца далёка, дзеці маленькія...

- А як Вы апынуліся ў Фармацыі?

- Тады галоўным бухгалтарам была Лілія Сцяпанаўна Кавалёва. Нашы мужы сябравалі, таму неяк у размове Лідзія Сцяпанаўна сказала, што ў іх хутка вызваліцца вакансія старэйшага эканаміста.

Я паспяхова схадзіла на сумоўе і прыступіла да працы 4 студзеня 1984 года. А 17 сакавіка прызначылі мяне начальнікам планава-эканамічнага аддзела. Дык я працавала да 2006 года, калі выйшла на пенсію.

- Як выглядала праца, калі Вы толькі прыйшлі?

- Тады мы падпарадкоўваліся аблвыканкаму. Усе планавыя паказалі нам даводзіліся зверху. А мы кантралявалі ягонае выкананне. Справаздачы грувасткія складалі, шмат падліковай працы было. Я лічыльнікі зусім не кахала. Касцяшкай зачэплю не тое, а потым перачытваю «прасціны».

- Раскажыце пра самы лёгкі і самы цяжкі перыяды ў працы.

- Самы добры перыяд пачаўся ў 1996 годзе. У той год у нас зьявілася поўная гаспадарчая самастойнасьць. Мы зразумелі, што самі распараджаемся даходамі, самі вызначаем узровень заработнай платы. Мы пачалі працаваць над узроўнем выдаткаў: скарацілі штат на ≈50% (прычым бязбольна), паменшылі пляцы аптэк.  Працаваць было лёгка. Усе адчувалі матэрыяльную зацікаўленасць.

Самы цяжкі перыяд у 1991 годзе. У нас "вымыла" ўсе абаротныя сродкі з-за таго, што кошт закупкі прэпаратаў быў у 2 разы вышэйшы, чым продажу. Мы нават не адразу зразумелі, у чым справа, бо фінансавымі пытаннямі займаўся аблвыканкам. Грошай на закупы было вельмі мала. Тады мы атрымлівалі дзяржаўныя датацыі.

- Што больш падабалася ў працы?

- Мне падабалася прагназаваць памер даходаў і ўзровень заработнай платы.

- Дзе Вам больш за ўсё падабалася працаваць?

- Вядома ў Фармацыі. Я вельмі ўдзячная ўсім, хто дапамог мне сюды патрапіць.

Сапраўды кажучы, калі раней я хадзіла па вуліцы Леніна і бачыла аптэчнае кіраванне, то заўсёды думала, якіх толькі канторак не бывае… Мне пашчасціла гэтую «канторку» пазнаць знутры.

Праца ўсюды ёсць, але ў Фармацыі мне вельмі спадабаліся людзі. Усе адукаваныя, выхаваныя, культурныя.

- Працуючы ў Фармацыі, Вы хацелі, каб Вашыя дзеці звязалі сваё жыццё з медыцынай?

- Гэта іх выбар, я асабліва не настойвала. Дачка стала лекарам. А сын зусім не хацеў у медыцыну, тым больш на фармацэўтычны факультэт.

- Якое Ваша пажаданне?

- Моцнага здароўя і ўдачы! Добрага настрою і пазітыўнага погляду на жыццё! Любіце сваю прафесію і добра стаўцеся да навакольных людзей!

Гутарыла правізар-рэцэптар аптэкі №31 Заруба Дзіна Андрэеўна