САМАЕ ГАЛОЎНАЕ - АДДАВАЕ ЧАСЦІНКУ СЯБЕ ПРАЦЫ

- Кім Вы хацелі стаць у дзяцінстве?

- Мы з аднакласніцай марылі суправаджаць цягнікі. Але вучоба была ў Менску, а мой брат адпускаць мяне не захацеў. Таму пасля школы я ўладкавалася на толькі што адчынены радыёзавод. Было камфортна працаваць, калектыў малады і дружны.

- Як Вы апынуліся на фармацэўтычным факультэце?

- Праз год працы на заводзе, у 1959 годзе, адкрылі фармацэўтычны факультэт у ВДМІ. Тады я вырашыла звязаць сваё жыццё з медыцынай. Думала стаць лекарам, але я баюся крыві і ўколаў, таму паступіла на фармацэўтычны факультэт.

У нас вельмі дружны курс. Таму мы часта бачымся на сустрэчах выпускнікоў.

- Раскажыце пра Вашу працу па размеркаванні.

– Першапачаткова мяне размеркавалі ў горад Шчучын Гродзенскай вобласці. Але тэрмінова спатрэбіўся загадчык аптэкі ў г.п. Радунь Воранаўскага раёна. Памятаю, баялася і адмаўлялася, я ж толькі пасля ўніверсітэта, зусім юная… Усё ж мяне пераканалі. Да таго ж, далі рэкамендацыю ў інстытуце.

Прыязджаю я ў Радунь, а там пячное ацяпленне, няма ні каналізацыі, ні вадаправода. Як яны ўвогуле тут працавалі? Я была ў жаху. Добра, у мяне вельмі дружная сям'я. Праз месяц да мяне прыехалі браты. Правялі ваду, зрабілі каналізацыю.

Начальству гэта не спадабалася. Аказваецца, трэба было з імі ўзгадніць, спытаць дазволы. Але ж я гэтага не ведала!

Адпрацавала ў Радуні я 5 год. Выйшла замуж, нарадзіла дзіця. Калектыў быў вельмі добры. Мне падабалася. Па сямейных абставінах вярнулася ў Віцебск і апынулася ў нашым аптэчным упраўленні.

- Раскажыце пра Ваш шлях у Фармацыі.

- Адразу мяне паставілі на месца загадчыцы аптэкі №82, якая была ў дэкрэце. Потым прызначылі загадчыцай аптэкі №161.

Праз год забралі ў аддзел кадраў начальнікам. Многіх прымала на працу, многіх падвышала. Шчыра скажу, усё апраўдалі мае чаканні на 100%. На гэтай пасадзе я прапрацавала каля 4-х гадоў.

Затым так склаліся абставіны, што я папрасіла начальніка аптэчнага ўпраўлення перавесці мяне на пасаду загадчыцы аптэкі №57, якая якраз сыходзіла на пенсію. А сама аптэка была за пару крокаў ад майго дома. Пацешна, што праца таксама пачалася з рамонту. Гэтай аптэкай я загадвала да сваёй пенсіі.

Мусіць сказаць, калектыў у нас быў вельмі добры. Усе кваліфікаваныя, пісьменныя, надзейныя, сумленныя. Нам разам лёгка працавалася, не ўзнікала ніякіх праблем. А калі мы перайшлі на ўласны баланс, дык у нас заробкі сталі лепшымі, чым у Фармацыі. Памятаю, начальства мне задало пытанне наконт гэтага. А я ім жартам: «Працаваць лепш трэба».

- На што Вы звярталі ўвагу пры прыёме супрацоўнікаў на працу, павышэнні?

- Само сабой мы глядзелі дыплом, адзнакі, папярэднія месцы працы. А потым проста гутарылі. Як чалавек адказвае на пытанні, якія пытанні задае сам, нервуецца ці захоўвае спакой кажа аб многім.

Я заўсёды глядзела, каб чалавек быў добры і чулы. Каб ён змог не толькі выканаць сваю працу, але і пасябраваць з калектывам.

- Як быць добрым супрацоўнікам, дабіцца кар'ерных вышынь?

– Ні ў якім разе нельга ставіць сябе вышэй за іншых людзей: сваіх калегаў ці, яшчэ горш, свайго кіраўніка. Трэба добрасумленна выконваць абавязкі, праяўляць свае індывідуальныя навыкі. Неабходна разумець і адчуваць навакольных. І самае галоўнае - аддаваць часцінку сябе працы.

- Вашы дзеці, унукі звязалі жыццё з медыцынай?

- Так. Дачка і зяць у мяне лекары. Нявестка, пляменнік і ўнук - правізара. Для нас дзень медыцынскага працаўніка вельмі вялікае свята.

- Як Вы змагаецеся са стрэсам?

– У мяне такі характар, што я стрэсую з любой найменшай нагоды. Праверка, рамонт, новая абстаноўка… Але я навучылася гэта кантраляваць: у мяне стрэс першыя 5 хвілін, а потым звычайная праца. Трэба задаць сабе пытанне: "А што будзе пасля гэтага стрэсу, ці прывядзе ён да чаго-небудзь добрага?"

- Пажадайце што-небудзь нашым чытачам.

- Жадаю, каб усе былі спакойныя, шчаслівыя і здаровыя!

Гутарыла правізар-рэцэптар аптэкі №31 Заруба Дзіна Андрэеўна