МАРЫЛА ПРА АПТЭКУ, АЛЕ НЕ ЎСЕ МАРЫ СПРАЎДЖВАЮЦЦА

Ветэран прадпрыемства, выдатнік аховы здароўя, актыўны прафсаюзны дзеяч, уладальнік Ганаровых грамат Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Беларусь, РУП "БелФармацыя", Віцебскага УП "Фармацыя", намеснік загадчыка аддзела нумар 8 "Прыёмны" аптэчнага склада - Бысева Валянціна Васільеўна сапраўдны прыклад для пераймання.

З ёй пагутарыла Заруба Дзіна - правізар-інтэрн аптэкі №31.

– Кім вы марылі стаць у дзяцінстве?

– Калі я была зусім маленькай я вельмі любіла аптэку, асабліва яе незвычайны пах. Мне падабалася хадзіць туды з мамай. Калі я была старэй, часта бегала за вітамінкамі і гематагенам. Я дакладна ведала, што буду працаваць у аптэцы.

Прытрымліваючыся сваёй дзіцячай мары, я паступіла ў Магілёўскі дзяржаўны медыцынскі каледж. Мая старэйшая стрыечная сястра скончыла Віцебскі дзяржаўны медыцынскі інстытут, яе дачка - ВДМУ, а ўнучка - фармацэўтычны факультэт у Маскве. Атрымалася такая дынастыя.

Цяпер я расказваю сваім унучкам пра аптэку, яны прыслухоўваюцца да мяне, але самі яшчэ нічога не вырашылі. Пабачым, што будзе.

– Раскажыце, як вы апынуліся на складзе Віцебскага УП "Фармацыя".

– Размеркавалі мяне ў аптэку №112 г.п. Дзісна Міёрскага раёна сігнарантам. Праца мела на ўвазе падрыхтоўку этыкетак для экстэмпаральных лекавых формаў. Аб'ём рэцэптуры дазваляў увесці поўную стаўку, але працы ў рэчаіснасці было менш. Таму я рэцэптарыла і ездзіла атрымліваць наркатычныя сродкі і псіхатропныя рэчывы на аптэчны склад у Полацак - філіял Віцебскага склада.

Штораз, калі я туды прыязджала, загадчык пераконваў мяне перайсці да яго працаваць. Довады былі розныя: што мне, маладой дзяўчыне, рабіць у Дзісне, як зімой там будзе холадна… А я не хацела, я з дзяцінства марыла пра аптэку, таму кожны раз адмаўлялася.

У 1974 годзе прайшла рэарганізацыя склада. Усе лекавыя прэпараты перайшлі ў Віцебск, засталіся толькі шкляная тара, вата і трава. Патрэбны былі новыя супрацоўнікі, і мяне рэкамендавалі.

Аднойчы ў пятніцу, калі я спакойна працавала, мяне паклікалі да тэлефона. Пытаўся Філіповіч Эдуард Яўгенавіч! Уявіце мае эмоцыі: мяне, яшчэ зусім маладую, зялёную, кліча да тэлефона намеснік генеральнага дырэктара! Я спужалася. У нас адбыўся наступны дыялог:

– Я вас забіраю ў Віцебск на склад, даю 10 хвілін на разважанні.

– Я не хачу на склад!

– Вы не ведаеце працы! У гандлёвы аддзел вас забіраю, гэта не абмяркоўваецца!

Калегі мяне падтрымалі, казалі: "Можа, склад - гэта часова, трохі папрацуеш і вернешся ў аптэку". Так я і вырашылася. У мяне было ўсяго 2 дні на пераезд, бо ў панядзелак ужо чакалі на новым працоўным месцы.

Папрацавала ў гандлёвым аддзеле я 3 гады да дэкрэтнага водпуску, а калі выйшла, прапанавалі пасаду намесніка загадчыка аддзела №8 «Прыёмны». Я ўвогуле па сваёй натуры чалавек не рашучы, таксама адразу адмаўлялася. Але потым мяне ўгаварылі.

– У вас былі думкі вярнуцца ў аптэку?

– Я хацела і мне нават прапаноўвалі. Але ў нас быў такі згуртаваны і дружны калектыў, праца была бездакорна наладжана. Усё гэта прымусіла мяне адмовіцца.

Я з дзяцінства марыла працаваць у аптэцы, але папрацавала ў ёй усяго паўгода. Так склаўся лёс, я ні аб чым не шкадую. Я заўжды ішла і хаджу на працу з усмешкай, з радасцю.

– Раскажыце пра вашу рабочую руціну.

– У нас зусім не руціна, кожны дзень нешта новае. Штодня да нас прыязджаюць лекавыя прэпараты, біялагічна актыўныя дабаўкі, вырабы медыцынскага прызначэння, медыцынская тэхніка, сродкі асабістай гігіены… У тым ліку і новыя. Змяняюцца пастаўшчыкі, асартымент. Так што ўвесь дзень - як вавёрка ў коле, але цікава і разнастайна.

– Якія змены адбыліся ў вашым аддзеле за гэтыя гады?

– Мы пачалі больш дакладна рэгуляваць прыход. Раней, бывала, прыедуць адначасова шмат машын з таварам. Патрэбны час, каб усё разгрузіць, праверыць і аформіць дакументы. Людзі чакаюць, нярвуюцца, пачынаюць лаяцца… Тут важна ўмець вострыя куты згладжваць, каб не даходзіла да канфліктаў і непрыемнасцяў.

Цяпер у нас усё строга па запісе. Мы рэгулюем пастаўку - тая колькасць тавару, якое мы можам прыняць за дзень.

Асартыменту такога, як зараз, і блізка не было. Напрыклад, калі мы атрымлівалі вітаміны, то атрымлівалі вагон 8-10 найменняў і на квартал. Цяпер наш асартымент складае каля 7000 пазіцый. З іх звыш 3500 - лекавыя прэпараты.

Тэхнічнае абсталяванне вельмі змянілася. Напрыклад, абсталявалі маразільную камеру з тэмпературным рэжымам не які перавышае -18 ° C - для захоўвання вакцын. Спіртасховішча зараз асобны будынак у нас.

У аддзелах правялі капітальны рамонт, набылі новае абсталяванне, аўтамабілі. Гэта не толькі палепшыла ўмовы працы, але і павялічыла прадукцыйнасць. Дзякуючы кампутарызацыі, аўтаматызавалі ўсе працэсы, якія да гэтага рабілі ўручную. Усё ў адпаведнасці з Належнай дыстрыбутарскай практыкай.

– Што вам дапамагае адчуваць сябе на вышэйшым узроўні?

– Белы халат! Ён для мяне вышэй за ўсё. Раней яго трэба было кіпяціць, крухмаліць. Памятаю, заўсёды атрымлівала кампліменты з нагоды таго, які ён у мяне белы.

– Апроч асноўнай працы вы займаецеся грамадскай дзейнасцю?

– Так. Па прафсаюзнай лініі ў мяне 2 пасады: старшыня цэхавога камітэта аптэчнага склада і сябра прафкама прафсаюзнай арганізацыі Віцебскага УП "Фармацыя". Напрыклад, сёння было чарговае паседжанне. Людзі звяртаюцца па дапамогу. Мы робім усё, што ў нашых сілах.

Дапамагаю таксама ў рабоце з ветэранамі прадпрыемства. Віншуем усіх з юбілеямі. У нас, дарэчы, па калектыўнай дамове пакладзена матэрыяльная дапамога да свята. Не ва ўсіх арганізацыях такі пункт ёсць. Калі ў кагосьці бяда - падтрымаем, дапаможам. Шчаслівая падзея - парадуемся разам.

– Падзяліцеся парадай, як атрымаць знак выдатніка аховы здароўя.

– Трэба шмат працаваць, аддаваць сябе працы.

Я атрымала яго сёлета, было вельмі прыемна. Ездзілі ў Мінск, было ўрачыстае мерапрыемства, канцэрт. Ганаруся.

– І напрыканцы пажаданне да надыходзячых свят.

– Жадаю моцнага здароўя, поспехаў у нашай нялёгкай працы на карысць квітнеючай "Фармацыі". І галоўнае, каб было мірнае неба над галавой.

Хачу яшчэ падзякаваць адміністрацыі УП «Фармацыя», старшыні прафсаюзнай арганізацыі і адміністрацыі аптэчнага склада за падтрымку ветэранаў, якія як яшчэ працуюць, так і выйшлі на пенсію.

Гутарыла Заруба Дзіна, правізар-інтэрн аптэкі №31.